Je hoeft jezelf niet weg te geven.
Ik kan zo het verdriet voelen van mijn ouders. Dat ze elkaar niet gelukkig konden maken, elkaar verdriet aan hebben gedaan, elkaar niet begrepen, niet echt konden luisteren en zeggen wat ze zelf wilden en het niet lukte een weg te vinden naar een gelukkig leven samen.
Elke dag leer ik weer geduld te hebben en te accepteren wat ik tegenkom.
Afgelopen week stond ik de verf van het plafond van de badkamer af te bikken en te schuren. Dit had ik twee weken geleden ook gedaan, maar dat was los gaan laten. Ik heb het te snel willen oplossen, dus nu moet ik het nog een keer doen! Wat een klus en wat kom je jezelf dan weer tegen….
Het nieuwe album van Adèle is al een tijdje uit. En wat een prachtig album en met zo veel mooie nummers. Mijn favoriet op dit moment is 'To be loved'....
Herken je dit?
Ik loop het trainingslokaal binnen en alle ogen zijn direct op mij gericht. Meteen denk ik of er iets mis is met me. Zit mijn haar niet goed? Zijn mijn kleren wel oké? Natuurlijk weet ik dat de meesten het wel lastig vinden om ergens binnen te komen waar je nog niemand kent. Eigenlijk weet ik dat ik natuurlijk niet onzeker hoeft te zijn, maar in dit soort gevallen kan ik me best wel kwetsbaar voelen.
Ik zit in mijn coachruimte en kijk naar buiten. Met dit heerlijke weer is het raam open en hoor ik de vogels fluiten. Buiten komt letterlijk binnen. Voor nu heel fijn, maar ik ben blij dat ik het raam ook weer dicht kan doen. Buiten weer buiten laten. Afgrenzen, letterlijk door het raam dicht te doen. Het doet me denken aan grenzen stellen. Grenzen stellen op je werk, naar je partner, familie en vrienden. Dit thema kom ik veel tegen in mijn coachsessies en natuurlijk ken ik het zelf ook. Ik weet hoe lastig het is en daarom vind ik het een boeiend thema. Grenzen aangeven naar de ander is niet altijd even makkelijk. Hoe doe je dat?
Je bent je keukenkastjes aan het poetsen. Liever doe je dat natuurlijk niet, maar je neemt het even mee. Zo heel vies zijn ze nu ook weer niet, dacht je, maar nu je toch bezig bent, zie je dat ze toch echt viezer zijn dan je dacht en is het toch goed dat je ze schoonmaakt.
Nu zag ik hierin een vergelijking met mijn werk, creatief als ik ben. Als coach hoor ik vaak mensen zeggen dat coaching nu nog niet echt noodzakelijk is, net als mijn keukenkastjes. Het gaat nog wel. Zo dringend is het niet nodig. Maar eigenlijk vinden ze het heel spannend vinden om dit te gaan doen. En dat snap ik ook wel, maar daardoor loop je steeds tegen dezelfde issues aan en daar kan je soms flink last van hebben. Hoe fijn is het als je samen met iemand daar eens naar mag kijken en kan gaan onderzoeken wat er schoongemaakt mag worden en wat weer mag gaan glanzen, zodat je verder kan.
Ik beëindig het telefoongesprek en zit nog even voor me uit te staren. Het woord ‘bescheiden’ blijft nog bij me naklinken. In het gesprek vertelde ze dat ze te horen kreeg dat ze bescheiden overkwam in het sollicitatiegesprek. Mijn gedachten gaan automatisch naar hoe ik bescheidenheid ken. Ik ken het woord ‘bescheiden’ best goed. Van mijn moeder heb ik meegekregen dat dit een goede eigenschap is, een kwaliteit.
