Herken je dit?
Ik loop het trainingslokaal binnen en alle ogen zijn direct op mij gericht. Meteen denk ik of er iets mis is met me. Zit mijn haar niet goed? Zijn mijn kleren wel oké? Natuurlijk weet ik dat de meesten het wel lastig vinden om ergens binnen te komen waar je nog niemand kent. Eigenlijk weet ik dat ik natuurlijk niet onzeker hoeft te zijn, maar in dit soort gevallen kan ik me best wel kwetsbaar voelen.
Ik zit in mijn coachruimte en kijk naar buiten. Met dit heerlijke weer is het raam open en hoor ik de vogels fluiten. Buiten komt letterlijk binnen. Voor nu heel fijn, maar ik ben blij dat ik het raam ook weer dicht kan doen. Buiten weer buiten laten. Afgrenzen, letterlijk door het raam dicht te doen. Het doet me denken aan grenzen stellen. Grenzen stellen op je werk, naar je partner, familie en vrienden. Dit thema kom ik veel tegen in mijn coachsessies en natuurlijk ken ik het zelf ook. Ik weet hoe lastig het is en daarom vind ik het een boeiend thema. Grenzen aangeven naar de ander is niet altijd even makkelijk. Hoe doe je dat?